In het werk van Anna Rudolf zijn lijnen autonome entiteiten; hun vrijheid is vergroot door de verruiming. Terwijl ze in eerste instantie vorm en beweging, licht en donker op het vel bren- gen, zijn ze tegelijkertijd ook op zoek naar iets wat ze zouden kunnen afbeelden.

„Ik teken een lijn, en nog een lijn; ik zou een beest kunnen herkennen. Er volgen nog meer lijnen en het beest verandert in een ander beest; een lijn erbij en het beest draait zijn hoofd. Elke lijn heeft een gevoel in zich, misschien een gedachte, een vraag. Er is een interactie tussen mij en de tekening die aan het ontstaan is.
Zoals ik de contourlijn van een dier zoek, lijkt het wel alsof het dier zelf op zoek is naar zijn eigen vorm, of naar de manier om het hoofd te buigen.”

De grote vellen liggen op de grond. Het is moeilijk om het geheel te overzien; zo kan een te- kening meerdere beginpunten hebben. Een figuur ontstaat soms zonder een algeheel zicht op de situatie waarin zij zich bevindt.
 Als de tekening hangt, zijn er verbanden te zien. Je kijkt naar een tekening met opschortende duiding. Menselijke figuren en dierwezens komen elkaar in onverwachte situaties tegen. Door vele lijnen is in een tijdsverloop een situatie ontstaan, een specifiek moment.

Een tekening van Anna Rudolf is als een momentopname in een verhaal. De lijnen communi- ceren een geconcentreerde, narratieve benadering.
 Ze zijn als woorden.